نادان و بیمناکم، چون حکمت و اندیشه ام اندک است...
فلسفه های دید من در تاریکی گم شده اند
هرچه شتاب می کنم، کمتر راه به جایی می برم
چیزهایی مرا در خود می فشرند که بی ارزش اند.

 من از ارزش حقیقی او ناکام مانده ام...
چقدر دشوار است زیستن، وقتی که نمی دانی و نمی دانی و نمی دانی ...
زمان چیست که من اینگونه آسان و آسوده در آن هستم؟
پاسخ، دیواری نامریی ست به امتداد من از هرسو...
من خواهم مرد. تو خواهی ماند.

تو سرشار از من و همه، خواهی ماند و من تبخیر خواهم شد

و خواهم بارید و خواهم فرو رفت و خواهم چرخید.

 من ِ بی من..

 

نوشته های دیگران()

کسی نمی تواند به من بگوید شاعرم ...
[عناوین آرشیوشده]

من و پری
حرفهای قشنگ ...پیچیدگی خاص خودشونو دارن.. هیچ وقت نخواستم حرفامو قشنگ کنم.. که بخواد به دل کسی بشینه.. هیچ وقت نخواستم با حرفای قشنگ کسی رو مجبور به تحمل کردن خودم بکنم هیچ وقت یادم نمیاد کسی از بودن من و حرفام احساس غرور کنه..ذوق کنه.. شاید اگه می خواستم میتونستم .. هیچ وقت نخواستم کسی فکر کنه مثل احمقهای بیکار واسه چیزی که میدونم مال من نیست قصه پردازی می کنم... چند بار امتحان کردم؟؟؟ چند بار اشتباه کردم؟؟ از گدایی احساس متنفرم...ازین که کسی فکر کنه دارم با حرفهای قشنگ گولش میزنم متنفرم...از خودم که هیچ وقت هیچ کس نفهمید که واقعا حرفش چیه متنفرم... نمیدونم...گیجم...خسته ام..ساکتم... حتی نمیدونم این همه شکایت رو چه جوری توو این لعنتی بنویسم.. باز ناشی شدم

مجوع بازدیدها: 3050 بازدید

امروز: 3 بازدید

دیروز: 0 بازدید